Konwencja ATP jest wyjątkowa m.in. dlatego, że zawiera również wytyczne, dotyczące warunków panujących w naczepach czy kontenerach, w których mają być przewożone towary nią objęte. Ta międzynarodowa umowa sprzed ponad pół wieku doczekała się oczywiście kilku aktualizacji, ale większa jej część pozostała oryginalna. Sprawdzamy, co warto wiedzieć o Konwencji ATP?

Spis treści:

• Kiedy powstała Konwencja ATP? W jakich krajach obowiązuje?
• Konwencja ATP – czym jest i jakie są jej cele?
• Konwencja ATP w praktyce: wymagania dla przewoźnika

Kontynuujemy nasz cykl, w którym opisujemy najpopularniejsze konwencje, obowiązujące w transporcie drogowym. Dziś międzynarodowa umowa, którą stosuje się także w transporcie kolejowym oraz morskim (do 150 km). Wyjaśniamy szczegóły Konwencji ATP.

Kiedy powstała Konwencja ATP? W jakich krajach obowiązuje?

Pełna, oryginalna nazwa Konwencji ATP brzmi: Accord Relatif aux Transports Internationaux de Denrées Périssable et aux Engins Spéciaux a Utiliser pour ces Transports. Została ona opracowana w Genewie 1 września 1970 roku, a zaczęła obowiązywać sześć lat później.

Polska ratyfikowała jej postanowienia w 1984 r. Kraje, które do tej pory podpisały Konwencje ATP, wymienione są w tabeli poniżej.

Konwencja ATP – czym jest i jakie są jej cele?

Konwencja ATP jest dokumentem Organizacji Narodów Zjednoczonych, który reguluje kwestie transgranicznych transportów szybko psujących się towarów spożywczych. Chodzi przede wszystkim o artykuły głęboko mrożone lub wrażliwe termicznie, czyli takie, jak tłuszcze, warzywa i owoce oraz produkty:

• rybne,
• mięsne,
• mleczne.

Konwencja ta została opracowana po to, aby zapewnić wysoką jakość i bezpieczeństwo przewożonych produktów. Dlatego transporty tego rodzaju są wyłączane z czasowych ograniczeń i zakazów jazdy ciężarówek. Poza tym Konwencja ATP zawiera również szereg wymogów, które spełnić musi przewoźnik.

Konwencja ATP w praktyce: wymagania dla przewoźnika

W ramach Konwencji ATP przewozi się produkty, które wymagają zapewnienia szczególnych warunków transportowych. Dlatego w załącznikach do tej umowy znajdziemy szereg wytycznych, które powinien spełnić przewoźnik. Na przykład załącznik nr 2 do umowy – „Dobór wyposażenia i warunków temperaturowych do przewozów artykułów żywnościowych (głęboko) szybko mrożonych” określa maksymalne temperatury, panujące w naczepie lub kontenerze w zależności od przewożonego towaru:

• dla kremów mrożonych temperatura musi wynosić -20°C,
• ryb, produktów rybnych i innych głęboko mrożonych produktów żywnościowych: -18°C,
• wszystkich produkty żywnościowych (z wyjątkiem masła): -12°C,
• masła: -10°C.

Oczywiście, aby spełnienie powyższych warunków było możliwe, transporty ATP muszą być wykonywane w pojazdach odpowiednio do tego przystosowanych. O tym zresztą także wspominają zapisy tej umowy.

Czytamy w nich, że pojazd powinien być wyposażony w ogrzewanie, pozwalające na utrzymanie temperatury w nadwoziu próżniowym do 12 godzin. Niezbędna okazuje się izolacja termiczna ścian naczepy czy kontenera. A także chłodzenie mechaniczne, które umożliwia regulację temperatury i utrzymanie jej na poziomie odpowiednim dla konkretnego produktu spożywczego. W związku z powyższym pojazd, którym wykonywany jest transport w ramach tej konwencji, musi posiadać świadectwo zgodności środka transportu, czyli certyfikat ATP.