Komisja Europejska przygotowała dwa projekty nowych rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady:
– Wspólne zasady dostępu do międzynarodowego rynku przewozu rzeczy,
– Wspólne zasady dostępu do rynku usług autokarowych i autobusowych.

Projektowane rozporządzenia mają zastąpić dotychczasowe przepisy:
– rozporządzeń 881/92 i 3118/93 oraz pierwszą dyrektywę Rady z 23 lipca 1962 r. – w odniesieniu do przewozów rzeczy, oraz
– rozporządzeń 684/92 i 12/98 – w odniesieniu do przewozu osób.

Celem nowych rozporządzeń jest: uproszczenie obowiązujących przepisów, ułatwienie ich interpretacji i stosowania, zlikwidowanie luk prawnych oraz zmniejszenie administracyjnych barier i obciążeń dla sektora transportowego. Główne obszary podlegające zmianom to:
– zakres stosowania rozporządzeń do przewozów wykonywanych do i z państw trzecich,

– zasady wykonywania kabotażu,
– wymiana informacji pomiędzy państwami członkowskimi na temat naruszeń przepisów dokonywanych przez przewoźników,
– ujednolicenie dokumentów podlegających kontroli wydawanych przez poszczególne państwa członkowskie.

Szczegółowe propozycje:
1. Projekt rozporządzenia w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozu rzeczy.

Przepisy nowego rozporządzenia mają mieć zastosowanie do przewozów:
– międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwami członkowskimi,
– międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwem członkowskim a państwem trzecim (nieunijnym),
– krajowych wykonywanych przez przewoźnika nie mającego siedziby w państwie, w którym wykonywany jest przewóz.

W zakresie przewozów międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwem członkowskim a państwem trzecim (nieunijnym), w przypadku, gdy nie istnieje regulująca transport drogowy umowa międzynarodowa pomiędzy UE a tym państwem, przepisy rozporządzenia nie będą stosowane do tej części przewozu, która jest realizowana w państwie członkowskim właściwym dla załadunku (rozładunku). Oczywiście przepisy rozporządzenia będą stosowane do przewozu realizowanego w tranzytowym państwie członkowskim.

Z zakresu uregulowanego w projekcie wyłączone będą pewne nieistotne z rynkowego punktu widzenia operacje transportowe.
W projekcie zawarto nowe definicje następujących pojęć:
– przewoźnika nie mającego siedziby w państwie, w którym wykonywany jest przewóz,
– poważnych naruszeń prawa lub powtarzających się drobnych naruszeń.
Projektowane rozporządzenie wprowadza dokładniejszy wzór licencji wspólnotowej oraz świadectwa kierowcy.

Definicja kabotażu została uzupełniona o stwierdzenie, że są to przewozy wykonywane czasowo. Projekt ogranicza liczbę wykonywanych przewozów do trzech operacji wykonywanych w ciągu 7 dniu od dnia przywozu ładunku w ramach przewozu międzynarodowego. Kontrola kabotażu oparta będzie na dokumentach przewozowych (CMR). Oczywiście przepisy projektowanego rozporządzenia nie zabraniają właściwym władzom państwa członkowskiego liberalizacji dostępu zagranicznych przewoźników do swojego krajowego rynku.

W nowym rozporządzeniu zrezygnowano z ograniczeń kabotażu związanych z ewentualną sytuacją kryzysową na krajowym rynku wewnętrznym.

Nowa regulacja silniejszy nacisk kładzie na wymianę informacji na temat poważnych naruszeń prawa lub powtarzających się drobnych naruszeń dokonywanych przez podmioty wykonujące przewozy poza państwem, gdzie znajduje się ich siedziba. Obligatoryjna wymiana tych informacji ma się odbywać przez jednostki (krajowe punkty kontaktowe) ustanowione (wyznaczone) specjalnie w tym celu. Państwa członkowskie będą zobowiązane ewidencjonować naruszenia dotyczące ich własnych przewoźników, mogące prowadzić do nałożenia wymienionych prawem sankcji administracyjnych.

Projekt jednoznacznie zakłada, że sankcje administracyjne, takie jak ostrzeżenie, czasowe lub częściowe cofnięcie wypisów z licencji, licencji lub świadectwa kierowcy, czasowa lub stała dyskwalifikacja osoby kierującej transportem w firmie (osoby posiadającej CPC), są nakładane zarówno za naruszenia popełnione w kraju, gdzie przewoźnik ma siedzibę, jak i za naruszenia popełnione w innym państwie członkowskim.

W projekcie określono procedurę związaną ze stwierdzeniem naruszenia prawa przez przewoźnika nie mającego siedziby w państwie, w którym to naruszenie zostało dokonane. Państwo członkowskie, które stwierdziło naruszenie przepisów ma mieć jeden miesiąc na wysłanie informacji do państwa, w którym ma siedzibę przewoźnik. Informacja powinna być zgodna z odpowiednim określonym minimalnym standardem. Z informacją może być wysłana prośba o nałożenie sankcji administracyjnych. Państwo, w którym znajduje się siedziba przewoźnika, ma trzy miesiące na poinformowanie o wszczętym postępowaniu.

2. Projekt rozporządzenia w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych.

Przepisy projektowanego rozporządzenia mają mieć zastosowanie do przewozów:
– międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwami członkowskimi,
– międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwem członkowskim a państwem trzecim (nieunijnym),
– krajowych wykonywanych przez przewoźnika nie mającego siedziby w państwie, w którym wykonywany jest przewóz.

W zakresie przewozów międzynarodowych wykonywanych pomiędzy państwem członkowskim a państwem trzecim (nieunijnym), w przypadku, gdy nie istnieje regulująca transport drogowy umowa międzynarodowa pomiędzy UE a tym państwem, przepisy rozporządzenia nie będą stosowane do tej części przewozu, która jest realizowana w państwie członkowskim właściwym dla wsiadania lub wysiadania pasażerów. Oczywiście przepisy rozporządzenia będą stosowane do przewozu realizowanego w tranzytowym państwie członkowskim.
Projektowane rozporządzenie wprowadza dokładniejszy wzór licencji wspólnotowej i wypisów z licencji.

Projekt zawiera propozycje liberalizujące warunki wydawania zezwoleń na linie regularne. Zrezygnowano z dwóch dotychczasowych negatywnych przesłanek, które uniemożliwiały wydanie zezwolenia:
– zagrożenia dla istniejących linii regularnych,

– nastawienia tylko na najbardziej dochodowe połączenia spośród połączeń istniejących na danej trasie.
Pozostawiona w projekcie negatywna przesłanka dotycząca wpływu na rentowność połączeń kolejowych została zmodyfikowana. Zamiast połączeń kolejowych w projekcie mowa jest o połączeniach drogowych lub kolejowych realizowanych w ramach publicznych kontraktów, o których mowa w projekcie rozporządzenia o publicznym pasażerskim transporcie drogowym i kolejowym.

W projekcie zmieniono także terminy wniesienia i rozpatrzenia sprawy wydania zezwolenia do Komisji Europejskiej. Sprawę można wnieść do Komisji Europejskiej w ciągu miesiąca od otrzymania negatywnej decyzji odmawiającej wydania lub uzgodnienia zezwolenia. Z kolei Komisja Europejska ma cztery miesiące na rozpatrzenie sprawy.

Warunki wykonywania przewozów kabotażowych w projekcie nowego rozporządzenia nie uległy zmianie. W nowym rozporządzeniu zrezygnowano jedynie z ograniczeń kabotażu związanych z ewentualną sytuacją kryzysową na krajowym rynku wewnętrznym.

Nowa regulacja silniejszy nacisk kładzie na wymianę informacji na temat poważnych naruszeń prawa lub powtarzających się drobnych naruszeń dokonywanych przez podmioty wykonujące przewozy poza państwem, gdzie znajduje się ich siedziba. Obligatoryjna wymiana tych informacji ma się odbywać przez jednostki (krajowe punkty kontaktowe) ustanowione (wyznaczone) specjalnie w tym celu. Państwa członkowskie będą zobowiązane ewidencjonować naruszenia dotyczące ich własnych przewoźników, mogące prowadzić do nałożenia wymienionych prawem sankcji administracyjnych.

Projekt jednoznacznie zakłada, że sankcje administracyjne, takie jak ostrzeżenie, czasowe lub częściowe cofnięcie wypisów z licencji lub licencji oraz czasowa lub stała dyskwalifikacja osoby kierującej transportem w firmie (osoby posiadającej CPC), są nakładane zarówno za naruszenia popełnione w kraju, gdzie przewoźnik ma siedzibę, jak i za naruszenia popełnione w innym państwie członkowskim.

W projekcie określono procedurę związaną ze stwierdzeniem naruszenia prawa przez przewoźnika niemającego siedziby w państwie, w którym to naruszenie zostało dokonane. Państwo członkowskie, które stwierdziło naruszenie przepisów ma mieć jeden miesiąc na wysłanie informacji do państwa, w którym ma siedzibę przewoźnik. Informacja powinna być zgodna z odpowiednim określonym minimalnym standardem. Z informacją może być wysłana prośba o nałożenie sankcji administracyjnych. Państwo, w którym znajduje się siedziba przewoźnika, ma trzy miesiące na poinformowanie o wszczętym postępowaniu.

Źródło: ZMPD