W pierwszym kwartale 2005 roku, Generalna Dyrekcja Krajowych i Autostrad – Biuro Studiów /GDDKiA – BS/ opublikowała raport o stanie technicznym nawierzchni sieci dróg krajowych. Zamieszczone dane opracowane są na podstawie pomiarów cech eksploatacyjnych nawierzchni w ramach Systemu Oceny Stanu Nawierzchni /SOSN/.
Systemem tym objęte są drogi krajowe o nawierzchni bitumicznej, przy czym z uwagi na geometrię i warunki ruchowe pomiary w praktyce ograniczane są do odcinków sieci zamiejskiej.
Rokrocznie zbierane są dane o następujących cechach eksploatacyjnych nawierzchni:
– stanie spękań,
– równości podłużnej,
– głębokości kolein,
– stanie powierzchni,
– właściwościach przeciwpoślizgowych.

Poszczególne parametry stanu nawierzchni są wyznaczane na podstawie pomiarów automatycznych i półautomatycznej oceny wizualnej i odnoszone do czterostopniowej klasyfikacji (klasy: A, B, C, D). Do klasy A (stan dobry) i klasy B (stan zadowalający), zaliczane są nawierzchnie nowe i odnowione, do klasy C (stan niezadowalający) przynależą nawierzchnie z uszkodzeniami wymagające zaplanowanych remontów, do klasy D (stan zły) nawierzchnie z uszkodzeniami wymagającymi natychmiastowych remontów.

Według raportu stan techniczny sieci drogowej na koniec 2004 roku można opisać jak na poniższym rysunku.

Według tych danych prawie 46% długości dróg krajowych nie wymaga w najbliższej przyszłości zabiegów remontowych, zaś ponad 55% sieci dróg krajowych wymaga przeprowadzenia różnego rodzaju remontów.
Do zabiegów takich zaliczamy min. wzmocnienie, wyrównanie, czy zabiegi powierzchniowe, mające na celu polepszenie stanu powierzchni i właściwości przeciwpoślizgowych.

Podstawowym zestawieniem obrazującym stan nawierzchni sieci dróg jest rozkład ocen wyrażony w czterostopniowej skali dla poszczególnych parametrów występujących w systemie (klasy: A, B, C, D). Na koniec roku 2004 rozkład ten wyglądał następująco:

Stan techniczny nawierzchni sieci dróg krajowych.
]4[

W 2004 roku tempo degradacji stanu technicznego nawierzchni dróg krajowych było niższe w porównaniu do roku poprzedniego. Nastąpił wzrost stanu dobrego o ponad 5%. Nie zmienia to jednak faktu, iż w dalszym ciągu znaczna części dróg wymaga zabiegów notowanych na poziomie krytycznym i ostrzegawczym, co prezentujemy na poniższym wykresie.

Potrzeby w zakresie poszczególnych zabiegów notowanych w poziomach: krytycznym i ostrzegawczym.
]2[

Zgodnie z powyższymi statystykami potrzeby notowane w poziomie krytycznym największe są dla wyrównań. Zakres robót natychmiastowych wynosi 18%, natomiast w przypadku zabiegu typu wzmocnienie zabiegi natychmiastowe stanowią 3,6% długości dróg krajowych.
Dla administratora drogi oznacza to zaplanowanie remontów w zakresie wzmocnień na prawie jednej piątej długości sieci dróg krajowych w ciągu kilku najbliższych lat.

Obecny stan techniczny sieci dróg krajowych jest różny na terenie poszczególnych województw.
Na poniższym wykresie przedstawiono stosunek długości sieci w stanie złym do długości sieci administrowanej w danym województwie, uzyskując w ten sposób wskaźnik natychmiastowych potrzeb remontowych.

Rozkład wskaźnika natychmiastowych potrzeb remontowych w województwach – stan zły.
]3[

W niektórych województwach odcinki dróg o złym stanie technicznym występują znacznie częściej niż średnio dla całego kraju. Można to stwierdzić porównując wskaźnik natychmiastowych potrzeb remontowych w poszczególnych województwach ze wskaźnikiem dla całej Polski, który wynosi 0,25.

Źródło: Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad